It takes a village to raise a child

Laat mij eens vertellen over die keer dat ik bij de pediater kwam. Onze jongste was toen ongeveer anderhalf jaar. Ik deed mijn beklag over het feit dat hij-nog-steeds-niet-doorsliep. Ik deed elke 24 uur hetzelfde: Ik stond 's morgens op, functioneerde een hele dag zoals iedereen, ging op een deftig uur slapen en stond dan 's nachts 3-4-5 keer op voor vanalles en nog wat. En ik was moe. Hondsmoe.
De reactie van de pediater deed echter mijn ogen opengaan. Ik wenste namelijk een oplossing voor dit 'probleem'! In de plaats daarvan vroeg ze mij wat ik verwachtte van een kind van anderhalf jaar. Ze legde me uit dat het volstrekt normaal is dat hij nog niet doorslaapt. De ontwikkeling van een vast slaappatroon kan immers gerust duren tot 5 à 6 jaar.
Toegegeven, op dat moment voelde ik mij onnozel. Ik was zo bezig met mijn eigen vermoeidheid dat ik niet had stilgestaan bij de behoefte van mijn kind. Dat doet vermoeidheid nu eenmaal met mij: mijn blik verkleint tot het vakje van mijn noden en de rest lijkt uit mijn gezichtsveld te verdwijnen. De pediater wist gelukkig mijn perspectief opnieuw te verbreden, door mij in te lichten over wat normaal slaapgedrag is bij jonge kinderen. Waarom wordt dit niet vaker gezegd? Ik lees soms over verregaande slaap-therapie bij jonge kinderen, maar NERGENS wordt verteld wat normaal slaapgedrag is voor een jong kind. Vandaag zag ik dit artikel online passeren: "Jonge ouders kunnen pas zes jaar na geboorte van baby weer slapen zoals voordien". Aha eindelijk iemand die hier over schrijft!

De wetenschap dat het niet doorslapen normaal is, maakte de nachten er natuurlijk niet langer door, de wallen onder mijn ogen bleven allures hebben van kasteelmuren. Maar mijn kijk op de zaak veranderde wel: hoe halen we het in ons hoofd om normaal gedrag als een probleem te beschouwen? De vermoeidheid is het probleem en daar moest ik iets mee doen.
Na nog een aantal weken een rottig rota-virus in huis en een huisarts die zei: 'Als dat ging, schreef ik jullie een vakantie voor: enkele dagen rusten zonder kinderen', begon ik iets te beseffen: wij hoeven dit helemaal niet alleen te doen! Er wordt niet voor niets gezegd 'It takes a village to raise a child'. Wel, we mogen ons gerust gedragen als de village people. Ik zeg nu niet dat we ons moeten verkleden als een indiaan (dat mag natuurlijk wel, het is bijna carnaval!) maar we kunnen beroep doen op elkaar tijdens momenten dat het nodig is.

Ik heb veel village people rondom mij en daar ben ik heel dankbaar om! Het gaat om een simpele 'hoewist?' met een luisterend oor, een pot soep in de frigo, een aanbod om enkele uren op de kinderen te passen, een tas thee, enz. Op momenten dat de vermoeidheid dreigt te overwinnen, helpt dit allemaal. Ik probeer om zelf ook eens de indiaan te zijn als ik merk dat het kan helpen. Zo worden we allemaal een beetje beter, toch?
Met complimentendag op 1 maart in het vooruitzicht, wil ik alvast aan al mijn familie en vrienden zeggen: you rock! Allemaal, van onder tot boven!