Op 4 september ll. las ik in de krant "De maatschappij ziet het krijgen van een kind nog steeds als een roze wolk, maar helaas is het dat voor velen niet."
Toch vreemd dat de maatschappij dat denkt. Want "de maatschappij", dat zijn wij toch zelf, niet? Hoe kan die "maatschappij" dat dan denken? Ik ken nochtans veel ouders die de befaamde roze wolk niet standaard bij hun baby meegeleverd kregen. (of omgekeerd: wel een roze wolk en geen baby).
Wat is er dan aan de hand?
Creëert "de maatschappij" dan eerder een soort van spookbeeld in ons hoofd? Want wij hebben ten slotte de kinderen in kwestie zelf gewild. Als het niet loopt zoals we gepland hadden, is het dan onze eigen schuld en staan we het toe om te gaan knabbelen aan ons zelfvertrouwen?
Zelf lijk ik eerder met één been aan de rozige kant en één been aan de niet-rozige kant te staan. Een soort roze wolk met vele blauwe blutsen. Soms gaat het goed en soms gaat het niet goed. Dat is het leven en dat is niet mijn schuld.
Wel zie ik dat de maatschappij als kader waarbinnen wij leven hoge eisen stelt aan haar bewoners en net dit is naar mijn ervaring vaak niet aangepast aan de noden van jonge kinderen en hun ouders. Bovendien lijken vele ouders een diepgeworteld gevoel te hebben om aan al deze eisen te voldoen, soms ten koste van onvervulde noden.
Maar:
- het is volstrekt normaal als jonge kinderen nog niet geheel doorslapen. Naar mijn aanvoelen legt "de maatschappij" de grens rond één jaar. Want zolang mijn kinderen jonger waren dan één, kreeg ik regelmatig de vraag "slaapt hij/zij al door?". Eens die eerste kaars op de taart werd uitgeblazen, ebde die vraag al snel weg. Internet staat echter bol van de getuigenissen die het tegendeel beweren en ook in eigen huis voorbeelden te over van korte, onderbroken nachten op één, twee, drie... jaar.
- het is volstrekt normaal als jonge kinderen doodop zijn van naar school te gaan en tijd nodig hebben om te wennen aan een schools ritme. Ter vergelijking: Onze kinderen gaan dapper naar school vanaf 2,5 jaar, in Nederland is de startleeftijd 4 jaar. En ja, ze zijn niet leerplichtig, maar welke werkende ouder krijgt het geregeld om flexibel in te spelen op de graad van vermoeidheid van zijn kind? "sorry baas, ik kom vandaag niet werken want mijn kind is te moe".
Er zijn gelukkig een paar ontsnappingsroutes waar ik al een tijdje dankbaar gebruik van maak. Het zorgt ervoor dat als de nacht kort was, ik gewoon met een koffie aan tafel kan zitten suffen. En als mijn kind te moe of ziek is, kan hij gewoon thuisblijven, ook al duurt dat twee weken. En mijn baas nam tijdelijk iemand aan in mijn plaats zodat het werk gedaan raakt en iedereen zekerheid heeft.
MAAR de reden waarom ik mezelf dit toesta, is omdat mijn kind een probleem heeft met zijn immuunsysteem en de dokter hem een hele tijd rust thuis wou geven om daarna heel stapsgewijs aan zijn schoolcarrière te beginnen, in overeenstemming met zijn eigen tempo.
En dit had ik nooit uit mezelf beslist. Ik had blijven ploeteren met wallen onder mijn ogen tot mijn bloed uit koffie bestond en ik niet meer in volzinnen zou kunnen praten. (Dat is wat onderbroken nachten nu eenmaal met mij doen). Mijn gezondheid zou er sterk onder lijden en mijn humeur waarschijnlijk ook. Is dat dan beter?
Ik stel u opnieuw de vraag: Als het niet loopt zoals we gepland hadden, is het dan onze eigen schuld en staan we het toe om te gaan knabbelen aan ons zelfvertrouwen?
Laten we het concept "roze wolk" gewoon afschaffen. Evenals de vraag of hij/zij al door slaapt. Laten we het vervangen door een oprecht geïnteresseerde vraag hoe het met de ouder en zijn/haar kind gaat en het ouderschap met alle bijhorende facetten de kleuren geven die erbij passen. Laten we niet meer het idee hebben dat we alle opdrachten van de maatschappij tegelijkertijd moeten doen maar in fases bekijken wat we kunnen doen zonder het evacuatieplan bij oververmoeidheid in onze broekzak. Want kinderen opvoeden en voor onszelf zorgen is geen zorgeloze bijkomstigheid. Ook niet in een maatschappij die ons anders wil doen geloven.
