Borstvoeding: achter de deur van het taboe

Bijna 18 weken ver zijn we.
Oftewel 4 maanden van continu bezig zijn over borsten en melk.
Soms denk ik: ik ga door tot zijn 18e verjaardag! (bij wijze van spreken he, zijn 1e verjaardag is ook al goed).
En soms denk ik, nadat mijn lijf het zoveelste vermoeidheidssignaal geeft: nu is het genoeg, ik houd er mee op!
Maar de waarheid is dat ik het zijn gang laat gaan en braaf volg. Sinds enkele weken is de productie niet meer optimaal. Met een kind dat op pure borstvoeding mij nog steeds gemiddeld 3 à 4 keer per nacht uit mijn bed zet, beginnen de wallen onder mijn ogen aan de bouw van een extra verdedigingsmuur.
Dus nam ik samen met de wederhelft de beslissing om af te bouwen en te stoppen. Een kraamverzorgster zei me eens: beter een flesje met volle liefde dan een doodvermoeide, gefrustreerde borst. Bovendien loopt hier nog een klein meisje rond dat ook graag aandacht krijgt van een blije, energieke moeder.
Voila! Ikke een doos HA-poedermelk in huis gehaald! En weer veel moed om ons kleinste wezentje groot te brengen in ons warm, gezellig nest, maar dan met flesjes, op z'n mindfullness gegeven.

Maar dat afbouwen, het blijkt dan toch niet zo simpel...
Met één à twee kleine flesjes als het nodig is, lijkt plots alles weer veel beter te gaan. Sommige dagen zijn er zelfs geen flesjes nodig.
En de nachten klokken al wel eens af op 1 à 2 keer opstaan. (Back off, you mean walls under the eyes!)

Maar mensen vinden dat ingewikkeld. Want wat wil ik nu: borst of fles?
 - Beide!
Jamaar, pas op, uw productie gaat achteruit gaan!
 - Niks van aan! Mijn productie is al 3 weken dezelfde. En moest ze toch plots achteruit gaan, dan is het niet erg. En moest ze niet achteruit gaan, dan is het ook niet erg.

Ik kies niet meer voor het of-of-verhaal. Ik ben een omni-voeder. En ik ben er best tevreden mee. (Vooral als ik 's nachts geen 6 keer meer moet opstaan.) En mijn kleine prins is er ook tevreden mee, getuige het "ik-heb-genoeg"-lachje op zijn mondje.

Als bewijs dat ik mijn best heb gedaan voor de borstvoeding; hieronder een foto van alle attributen die ik nodig heb gehad om het mogelijk te maken. Ontbreken nog: een tube cetavlex, voedingsbeha's en - t-shirts en de vroedvrouw aan huis.

Want dat is nog zo'n taboe. De moeite die het de meeste vrouwen kost om gestart te geraken en dan te blijven gaan. Ik heb nog nooit een vrouw horen zeggen: 'bij mij ging dat vanzelf'. Ook niet onder de oudere generatie 'jonge moeders'.
Eigenlijk zou elke vrouw die borstvoeding geeft, probeert te geven of geprobeerd heeft te geven zo'n foto moeten maken en aan de wereld tonen welke inspanningen het vergt zodat alle startende moeders zich gesteund weten en niet moeten denken dat ze het niet kunnen of abnormaal zijn. Zodat ze weten dat het enig doorzettingsvermogen vraagt maar dat het hoe het ook zij, in orde komt.
En eigenlijk zou ik de attributen van de flesvoeding bij op de foto moeten zetten, als statement dat een baby grootbrengen gewoon tout court uithoudingsvermogen vergt. Maar dat het in orde komt met die wallen en die puddingbuikjes. Dat ze er mogen zijn. En dat we in het moederschap nooit alleen zijn, want we zijn met velen en er zijn altijd verhalen die we kunnen delen.

En we hebben weer eens boeken gelezen!
En het ging weer over eten!
Maar het waren geen kookboeken...

1) SMAAK van Kathy Mathys

Een boek om duimen en vingers bij af te likken! Oh wat heb ik van dit boek gesmuld! Het is zoals de eerste framboos in den hof, de chocoladeschilfers op de slagroom van de cappuccino en dat onverwachte vleugje kaneel in de appelcake op zondag!
Voor al wie van eten houdt en van mooie zinnen: Het laat je dromen en mijmeren. Een mooi samenspel van taal en likkebaarden. Echt iets voor mij!
Het boek handelt over alles wat met smaak te maken heeft of er aan gelinkt kan worden. Persoonlijke smaak-verhalen worden afgewisseld met voorbeelden uit de literatuur en wetenschappelijke weetjes, gemixt in een harmonieus geheel.

Voor wie verder overtuigd wil worden: nog een voorsmaakje van een stukje dat me is bijgebleven:
"Diep vanbinnen hebben we allemaal herinneringen aan onze oertaart. Dat is de taart waarmee alles begon, de taart waarmee we alle andere vergelijken." Alle blauwe M&M's nog aan toe! Ik heb er ook één: die van mijn moemoe op zondag, versierd met chocolaatjes en zilveren balletjes op een laagje herinneringen aan gezellige dagen met blauw Delfts servies aan een veel te kleine salontafel. "Den tijd" dat kindertjes nog koffie mochten drinken...

En om af te sluiten met Mathys' eigen woorden:
"... En als dat eten dan ook nog eens beschreven is in woorden die zo mooi zijn dat je ze aan de wasdraad wilt hangen om de zon erdoorheen te laten schijnen, dan ben ik voldaan."
I rest my case. Dit boek is gedoemd om opnieuw op mijn nachtkastje te belanden!


2) ZOUT, SUIKER, VET van Michael Moss

Een heel ander kaliber. Niks zeemzoete dromerigheid, maar pure realiteit. Het marketingmonster achter de voedingsindustrie in zijn blootje op tafel.
Moss volgde jarenlang de grote voedingsbedrijven in Amerika. In zijn boek volgt het verslag van deze queeste. Hij legt uitgebreid The Coca Cola Company, Kraft, General Foods, Philip Morris ed onder de loep. Dat zij en masse gebruik maken van zout, suiker en vet is algemeen geweten, maar ze doen ons bovendien geloven dat hun producten nog wel meevallen en verdienen er bergen geld mee.

Misschien vertelt Moss mij in grote lijnen niks nieuws, maar toch blijf ik verontwaardigd als ik lees wat de producenten van bewerkte voedingsmiddelen kunnen en durven. Moss brengt zijn verhaal nochtans op een niet-beschuldigende noch aanvallende manier. Hij legt nuances als hij de betrokken voedingstechnologen of CEO's aan het woord laat en ik was verrast te ontdekken dat er binnen de bedrijfsmuren toch enig geweten te bespeuren valt. Maar de conclusie blijft helaas wel dezelfde: de multinationals weten heel goed wat ze doen en hoe ze dat moeten doen. En zolang de overheid dit niet aan banden legt en wij de betreffende producten als zoete broodjes blijven binnenspelen, zal er weinig veranderen.
Een ware eye opener!

t

Chocomousse, zonder koemelkeiwitten

Simpel en lekker!
En in deze vorm mag ik het eten :D

Ingrediënten:
* zwarte chocolade van Jacques. (moet dat echt van Jacques zijn? Nee, maar in den deze zit geen melk, in die van côte d'or wel, ja zelfs in de pure!)
* eitjes: het wit om op te kloppen, het geel om er gewoon bij te kappen. Ik gebruik er gewoonlijk drie.
* plantaardige room (bv soja of kokos)
* beetje bloemsuiker (in optie)

Werkwijze:
1. De eitjes splitsen en het eiwit opkloppen. Ik doe dit eerst omdat al de rest snel moet gaan eens de chocolade is gesmolten. Anders krijg je klonters in de chocomousse. 't Is uit ondervinding dat ik het zeg.
2. De chocolade smelten, au bain marie of in de microgolf. Ook hier leert de ervaring voorzichtig te zijn! Te lang of te warm in de microgolf en de chocolade is verbrand (en dat is niet lekker!)...
3. Eigeel onder de chocolade roeren. Wel snel zijn of je krijgt stukjes omelet in de chocolade. :) Een functie heeft dat eigeel eigenlijk niet, maar wat moet je er anders mee doen? Weggooien is toch ook maar zonde. En invriezen: ja dat kan, maar wat doe je er dan mee?
4. Room onder roeren. Als de room opklopbaar is, kan je die ook opkloppen. Het zal het resultaat alleen maar luchtiger maken!
5. De suiker er bij doen.
6. Het eiwit er voorzichtig onder roeren.
7. Verdelen in kommetjes (of kommen, of badkuipen, al naargelang de goesting he) en laten opstijven in de koelkast (oke, die badkuipen zijn wat overdreven, die passen niet in mijn frigo).

En daarna garneren.
(Garnituur, wat 'n woord toch eigenlijk)
Bv met blaadjes munt.
Of rozemarijn, maar dat heb ik van horen zeggen dat dat een geslaagde combinatie met chocolade geeft.

Borstvoeding: moeilijk en gemakkelijk tegelijkertijd

 Sinds juni zit ik weer in de wereld van de borstvoeding. En ik zeg u: het is een vak apart! Hoe vaak er ook gezegd wordt dat het de natuur is endeesentgeen, het is verdekke niet altijd simpel.

 Op de website van borstvoeding.com las ik dat ca. 80% van de moeders start met borstvoeding bij de geboorte van hun kindje. Na drie maanden doet nog 35% van de moeders mee. De WHO wil dit percentage verhogen. Good luck, zou ik zo zeggen, in een maatschappij die hier nauwelijks aan aangepast is.

 Ondertussen doe ik zelf al 11 weken mee. En daar ben ik trots op. Ik leg mezelf geen streefdoel op. Hoe langer, hoe beter!
En al is het nu een pak gemakkelijker geworden dan de eerste weken, toch duiken er soms nog obstakels op. Maar overwinnen doen we, dag per dag, probleem per probleem. En het voeden gaat nu meestal vanzelf.

 Een overzicht van onze persoonlijke obstakels en overwinningen:
* de eerste dagen: een ongelovige thomas van een pediater die mijn zelfvertrouwen eens flink onder vuur nam met uitspraken als 'heb je wel genoeg melk?', 'het is geen schande om sneller terug te komen naar het ziekenhuis alvórens je kindje uitdroogt'. (ter verduidelijking: er was op medisch vlak niks mis met mijn kind, noch met mijn borstvoeding). Mijn oplossing: een vroedvrouw aan huis die dat zelfvertrouwen weer helemaal op de rails zette met duidelijke uitleg over stuwing en het op gang komen van de melkproductie.
* de eerste weken: kloven, kloven, kloven. Pijn, ai, oei! Maar blijven oefenen is de boodschap. En daarnaast hielp het ook dat mijn wederhelft mee hielp met het aanleggen. Samen staan we sterk!
* extra complicatie: een lokale ontsteking op de borst. Gemist door de vroedvrouw aan huis (het zijn natuurlijk ook maar mensen, maar soms helpt het toch om goed te luisteren naar wat een mama te vertellen heeft. Zeker als ze zegt: het doet zo'n pijn en het wordt erger). De oplossing: een bezoek aan de huisarts en dermatoloog en daaropvolgend een antibioticakuur en ontsmettende zalf. Voor mij betekende dit tevens het veranderen van vroedvrouw.
* een extra complicatie op de extra complicatie: bijwerkingen van de ontsmettende zalf (cetavlex). De oplossing: overschakelen naar een andere ontsmettende zalf (fucidin) en geduldig wachten tot de boel helemaal verveld was.
* na vier weken: een baby die heel ontevreden is en heel erg trekt tijdens het drinken, met opnieuw kloven tot gevolg. Lap! De oplossing: een bezoek aan de pediater. Diagnose: darmkolieken. De combinatie van osteopathie, infacol, glycerinesuppo's en een verplicht boertje na elke 'maaltijd' brengen verlichting.
* na tien weken: een pijnlijk abces onder één van mijn kiezen noodzaakt mij tot opnieuw een antibioticakuur die volgens de tandarts niet combineerbaar is met borstvoeding. Mijn oplossing: praten met mijn vriendinnen wiens ervaring leert dat het tegenovergestelde waar is. En als dan ook de medische bijsluiter en de apotheker aan de kant van mijn vriendinnen blijken te staan, kunnen we de borstvoeding weer als gered beschouwen!

 En hier staan we dan na 11 weken, mijn zoontje en ik, te blinken van trots en vastberadenheid.
Blij dat ik steeds mijn intuïtie heb gevolgd.
Dankbaar voor alle steun en advies die ons pad gekruist heeft de afgelopen tijden.
En zoveel rijker aan ervaringen voor eeuwig neergekerfd in een litteken op mijn linkerborst, als eremedaille van onze persoonlijke kleine oorlog die we gewonnen hebben.

 Al deze ervaringen brengen mij tot 4 basisbeginselen van de borstvoeding waar ik naar teruggrijp op moeilijkere momenten:
1) elke druppel telt (wijze woorden mij gebracht door een hele wijze vriendin, tevens een supermama van 2 mooie bengels)
2) na moeilijke dagen komen altijd (al-tijd!) gemakkelijke dagen
3) borstvoeding geven doe je niet alleen: het advies van vriendinnen is goud waard, alsook de steun van de wederhelft
4) bouwen aan zelfvertrouwen: de combinatie van warmte, nabijheid en warme melk is door weinig te evenaren

En als dit allemaal niet helpt, eet dan een chocolaatje! (maw verwen jezelf!)


Kleine lettertjes: Dit is absoluut geen awoert aan flesvoedende mama's. Borstvoeding geven is mijn persoonlijke overtuiging en ik respecteer elke andere keuze. Flesvoedende mama's verdienen een even groot applaus als borstvoedende mama's: Zij hebben het aangedurfd om omwille van hun persoonlijke redenen te kiezen voor flesvoeding terwijl de druk om borstvoeding te geven enorm groot kan zijn. Baas in eigen buik (en alles wat daarna komt).

homemade draagdoek

Ik ben fan van draagdoeken. Maar dat wisten jullie al zeker ;)

Ziehier mijn versie van de ringsling:

Niet gemakkelijk zelle, zo'n draagdoekselfie maken!

De ringen kocht ik aan via de webwinkel ringslingshop. Want, en dat is belangrijk, deze moeten naadloos zijn. Dan nog een lap stof van een meter of 5 en we zijn vertrokken!
De werkbeschrijving hoe zo'n ringslingding te maken is eenvoudig. Ik vond ze ergens op tinternet, maar ik ben vergeten waar (postnatale dementie).

Mijn zoon is er alvast fan van! Hij slaapt er graag in (maar niet als hij wil rondkijken hoor). En ik kan nog rondlopen met twee handen vrij. De kraamhulp leerde me nog een trukje: een klein, opgerold handdoekje onder de bovenste rand rollen, geeft extra steun aan het fragiele hoofdje. (Dat is dat kleine worstje in het midden van de foto: het randje kwam nog piepen)
Voordeel tov de tricot slen in de zomer is dat het minder warm is.
Nadeel is dat je soms een beetje moet oppassen dat die ringen niet in de weg zitten voor het hoofdje. Ofwel heb ik een wriemelaar van een baby want af en toe wil hij zijn hoofd draaien en botst dan tegen de ringen. Ze hoger bevestigen helpt niet, want dan doen ze pijn aan mijn schouder.

En dan nog: hoe zo'n ringsling installeren: Lang leve youtube:
instructiefilmke

over ICP oftewel mijn zwangerschapszorgen

Op 11 juni, exact één maand geleden en tevens exact één dag na de internationale ICP-awareness day, kwam mijn flinke zoon ter wereld. En belofte maakt schuld! Ik beloofde mijn wederhelft dat ik mijn ervaringen zou delen als bleek dat mijn dieet zou helpen om een mooie roze jongen af te leveren. & I did it! Na maanden van strikt dieet, lange en strenge controles & uren van wachten op bloedresultaten, hieronder mijn verhaal.
Maar eerst wat algemene informatie:

ICP, wasda?
Voluit: Intrahepatic Cholestasis of the Pregnancy. Een aandoening van de galwegen die in het derde trimester van de zwangerschap tot uiting komt. Doordat de algemene belasting op een hoogzwanger lijf verhoogt, kunnen de galwegen niet meer volgen en blijven galzuren circuleren in het bloed. Het is een eerder zeldzame aandoening, maar des te belangrijker om juiste informatie de wereld in te sturen! Onbehandeld kan ICP leiden tot vroeggeboorte en zelfs foetale sterfte. Best wel gevaarlijk dus.
Veel 'behandeling' is er echter niet: 1) het medicijn 'ursofalk' wat de boel hoogstens vertraagt en 2) de meest gebruikte oplossing: inductie. Einde zwangerschap, kind gered en moeder gered. Wat daarna volgt, hoort niet thuis onder gynaecologie maar pediatrie.

Wadoetda?
Jeuken! Heel erg jeuken! Vooral aan de handpalmen en voetzolen, maar verder ook over het ganse lijf. Krabben helpt niet. Je wordt er 's nachts wakker van en krabt je vel ervan open tot bloedens toe.
Verder zijn er geen andere specifieke symptomen. Een bloedtest waarbij de galzuren in het bloed worden gemeten, geeft uitsluitsel.

Wie meer wil lezen, is welkom op de website van ICPcare.org, de belangenvereniging van alle 'Itchy Moms', opgericht in Amerika (alwaar ICP vaker voorkomt).

En nu het verhaal, in het kort (voor lange versies moet je op kraambezoek komen ;) ):
Oktober 2014: joepie, terug zwanger! 2 blije mensen maar tegelijkertijd ook een dikke knoop in de maag: wat nu! Gaat die ICP weer roet in't eten komen strooien? De vorige keer was het immers maar op het nippertje en had dan ook premature zorgen tot gevolg... Zijn wij nu zo stom om volledig bewust het risico te lopen dat het volledig misgaat? En nog zoveel andere vragen in onze hoofden...
De gynaecoloog klasseerde mij onder 'hoogrisico-zwangerschappen', wat betekent: controle, controle en nog eens controle.
Begin april 2015: stilaan werd het spannend. De eerste verhoogde galzuurwaarde meegedeeld. Aiai, paniek. Nu al! Week 28. Wij waren allesbehalve klaar om een prematuur van die aard het leven te schenken. Mijn hoofd draaide op volle toeren: is er nu niks dat ik kan doen? Ahah de website van ICPcare nog eens doornemen.
En dat is het mooie aan de mensheid: in barre tijden vind je altijd wel iemand die de juiste dingen aanreikt, ook al is het via internet. De ICP-groep bundelde alle ervaringen van 'itchy moms', ook wat zij uitprobeerden om het proces tegen te gaan. Dat leidde tot een uitgeschreven dieet. Niks wetenschappelijk, niks medisch maar puur advies van de ene moeder aan de andere.
Een printje van deze voedingslijnen en een volgende controle bij de gynaecoloog later had ik groen licht: "proberen maar, kwaad zal het niet kunnen".
Dus weerde ik alle cafeïne, chocolade, geraffineerde suikers, bewerkte voedingsmiddelen, transvetten, koemelkproducten en alcohol (ja du-uh). Ik matigde alle verzadigde vetten en zuivelproducten (zoals geitekaas) en omarmde uitgebreid alle groenten en fruit, vis en gezonde oliën met elke dag een groot glas citroenwater.
Resultaat: mijn waarden fluctueerden tussen 5 en 12, wat toch vrij goed is aangezien mijn vorige zwangerschap afklokte op een waarde van 96. (vanaf 9 spreekt men van een afwijkende waarde.). Ik zette na 38 weken bang maar vastberaden afwachten een kerngezonde jongen op de wereld.

En dus doe ik nu aan spread-the-word-around!
Al wie ooit een krabbende, jeukerige zwangere vrouw tegenkomt, denk aan mij! En zeg haar dat het kan! Het is mogelijk om ICP gewapend te lijf te gaan, zonder medicatie, maar met veel zorg en aandacht voor je eigen lijf en wat je er precies instopt. Het bewijs ligt hier naast mij te ronken in een zalige slaap!

Snit en naad-update - deel 1

Aangezien ik de afgelopen maanden erg actief ben geweest, al zeg ik het zelf, is het nu hoog tijd om nog eens snit-en-naadwerkjes te posten! Al kan ik nog niet alles prijsgeven ;)

Eerst en vooral zijn er de bavettekes. Met al die baby's in en uit de buik, een handig cadeautje! Zoals een goeie vriendin (Natalie) het eens verwoordde: als het zo verder gaat, kan ik een bavettekesfabriek beginnen! En wij dus maar biaislint kopen!

Een kleine selectie:

En dan de kleertjes voor dochterlief:

Ze ziet graag bloemetjes. En hartjes. En vlinders. En het mag gerust ook roze zijn. En als ik 's morgens dan vraag: "Wat ga jij aandoen vandaag?" Dan krijg ik steevast het antwoord: "keeke" (wat dus "kleedje" wil zeggen).
Ik ben nog steeds geen bijzonder goeie fotograaf. Maar in het echt is het kleedje dus zonder kreuken! (ja echt waar). Rechts, een detail van de achterkant. Die hartjesknopjes worden al wel eens op een "mooooi" onthaald. En de foto eronder de legging die ik er bij maakte. Want zo is dat, voor de prijs van 1 uberroze legging in de Hema maak ik er 2 à 3 in een kleur die de mama ook mooi vindt. En eigenlijk helemaal geen werk! 2 lappen stof, 1 rek voor bovenaan, stikkestikkestik en klaar!

Ten derde, de sjakosjen! Ik maak nog steeds heel graag sjakosjen! 

Eentje voor mezelf, eentje voor de zus en eentje voor een collega die nog een pay-it-forwardje van mezelf te goed had!
De stof aan de buitenkant haalde ik bij Ikea. Oorspronkelijk om kussenslopen van te maken voor in onze zetel. Canvasstof dus. Maar manlief en bloemen gaan niet altijd samen (lap, vergeten). 

Maar ook aan de volgende generatie wordt gedacht!

Een kruippakje in maat 56, patroon uit Ottobre. En zie daar, onderaan drukknopjes met de Kamsnapstang. Nieuw speelgoed ;) (maar verantwoord, want mijn vorige tang had het begeven). Het patroon ging maar tot maat 86, dus tekende ik er een maatje bij en maakte in redelijk oranje stof ook nog een pakje voor de dochter. 

En dan, last but not least: la pièce de résistance: een hemd voor manlief. Patroon van Burda.

Gezwoeg, gezweet en hersengepijnig, wegens technieken die ik nog niet meester was. Maar een kraag met staander en een afgebiesde mouwsplit met manchet later, is het gelukt en is iedereen tevreden (jaja ook mijn wederhelft)! 

En van de overschot maakte ik een wikkellakentje voor binnenkort, want dat zal ik nodig hebben ;)

Al wie nieuwsgierig is naar meer, zal nog eventjes moeten wachten. Onder andere tot als de andere maakseltjes uit de wasmachine zijn. 

To be continued...

De boekenupdate

Ondertussen heb ik weer een aantal boeken achter de kiezen!
Een overzichtje!

"Mannen die vrouwen haten" -  wa ne titel! Ik geef toe, ik stond wat sceptisch tegenover dit boek, en aangezien hypes niet altijd de beste boeken aanwijzen (denk maar aan de zoveelste shade of grey, manmanman), heb ik me pas laten overtuigen nadat ik enkele betrouwbare bronnen tegenkwam die wild waren van dit boek.
Goed, we geven het een kans! De 60-blz regel! (wat wil zeggen dat ik bij twijfel de eerste 60 blz de schrijver de kans wil geven om mij zijn gelijk te betuigen, die meneren en mevrouwen doen ten slotte toch ook maar hun best om er iets van te maken).
Maar ai, het begon met een hoofdstuk over een financieel journalist. Not my cup of tea.
En toch!
Na dat eerste saaie hoofdstuk, kwam er vaart in het verhaal. Een journalist die een detective-opdracht krijgt! En daarna was het boek snel uitgelezen :)
Absoluut goed bevonden dus!
Al zal ik niet snel het vervolg gaan lezen. Maar dat is meer een kwestie van niet te veel van het goede in één keer he!

"Groeten uit Transitië" - dit boek besprak ik al eens eerder. Ondertussen is het uit ende gelezen en nog steeds heel goed bevonden!
Een aanrader voor wie iets wil doen aan zijn persoonlijke ecologische voetafdruk, zowel beginner als diehard.
Ik heb het al eens gezegd, ik weet het maar ik herhaal het met plezier.
Een van de tips die ikzelf en mijn wederhelft hebben uitgetest is het bestrijden van bladluizen met zelfgemaakte gier (lees: gortige netelsoep). En het werkt! byebye bladluizenkolonie, hello rode besjes!

Ons volgend experiment zal het zelfgemaakte wasmiddel zijn. Al zoek ik nog even een (versleten) kookpot om het product in te bereiden.

Dus gooi die kleurpotloden aan de kant (ik vind kleuren eigenlijk toch niks voor volwassenen) en laat je maar eens goed gaan met de ideeën die deze groep transitiërs ons aanreikt!



"Bonita avenue" - het boek dat nachtkastjesgewijs mijn dag afsluit. Een verhaal dat je meteen mee heeft! Niks te 60-blz-regel!
De schrijver vertelt zijn verhaal vanuit drie standpunten flink door elkaar gemixt en schuwt de complexiteit van de individuen die hij creëert niet.
Zalig!

En dan nog een serieus boek: "Leverontgifting: de revolutionaire manier om uw lichaam te zuiveren". Een goed idee voor mensen met lever- en galproblemen. In dit boek wordt een uitgebreid dieet uit de doeken gedaan dat zeer mild is voor lever en galblaas.
Ik gebruik vooral de algemene ideeën, niet zozeer het specifiek beschreven dieet. Achteraan geeft de schrijver een uitgebreide uitleg over de werking van lever en gal. Soms ingewikkeld om te volgen maar het zal dan ook wel ingewikkelde materie zijn, veronderstel ik.









Bon, tijd om weer in Bonita Avenue te duiken!
Sogni d'oro!

Groeten uit Transitië & Dagen zonder vlees

Dagen Zonder Vlees is weeral goed halfweg!
Tijd voor een aangepast boek!
I present you "Groeten uit Transitië":

Een boek boordevol tips over hoe duurzamer te leven. En zonder met het vingertje te zwaaien (wat ik toch wel heel belangrijk vind).
Ik heb het nog niet helemaal uit. Tot hiertoe las ik vooral over het duurzamer maken van voedingsgewoonten alsook onze vervoersgewoonten. Ik hoop nog ergens informatie tegen te komen over de duurzaamheid van bouwmaterialen. Niet dat ik ga bouwen. Maar ik zou het graag weten waar ik op moet letten als ik ooit een verbouwing plan.
Verder moet ik toegeven dat ik mezelf niet echt bloemen in het wild zie plukken om dan mijn slaatjes op te vrolijken. Brandnetelthee heb ik eens een kans gegeven maar helaas ook dat viel tegen. Wel ben ik grote voorstander van volwaardige(!) vegetarische gerechten. Dus niet zomaar groenten en nog eens groenten samen gooien (zoals sommige restaurants al wel eens kijken naar zulke gerechten). Er mag best wel enige peulvrucht of tofublokje aan te pas komen zodat de eiwittengroep voldoende vertegenwoordigd wordt (eiwitten zorgen trouwens voor een langer verzadigingsgevoel).
Maar dus, weg met koeienscheten!
Al zal dit jaar mijn dagenzondervlees-actie redelijk beperkt blijven. Ik heb de afspraak met mijn wederhelft dat ik vlees niet te hard zal schuwen zolang ik een broodje in de oven heb. Dus biovlees zal mij redden! Ander vlees komt er bij ons (tenzij kebabsgewijs) niet in.
Bovendien is vegetarisme in combinatie met een koemelkeiwitintolerantie niet gemakkelijk te realiseren zonder een volleerde veganist te worden. (en helaas zijn dat vaak mensen met voedingstekorten...).
Maar ik doe mijn best. En wat dan mislukt, compenseer ik met andere duurzame(re) gewoontes, zoals herbruikbare luiers, herbruikbare billendoekjes, netjes sorteren, composteren en heel veel voedselkilometers besparen door de tuin van ons vader leeg te eten. Ik laat mijn schoenen herstellen, let erop dat ik geen bonen uit Marokko eet, laat kiwi's uit Nieuw-Zeeland staan en probeer restjes in de keuken creatief te verwerken. Verder doe ik mee met freecycle en heb ik heel veel tweedehandse meubels en kleertjes. Wie dan nog wil zagen over mijn auto... :D

Maar nu terug naar het boek. Het werd samengesteld door oa. Dorien Knockaert (journaliste bij De Standaard en blogger "Jonge sla" --> lekkere receptjes!) en Mme Zsazsa (geoefende groetenkweker en snit-en-naadster). Het is op een speelse manier samengesteld en mooi geïllustreerd. Een aanrader voor wie meer wil weten over duurzaam dagelijks leven

Al wie nog mee wil doen met de Dagen zonder vlees: inschrijven kan nog steeds op www.dagenzondervlees.be. Wie lekkere veggie-recepten zoekt, kan gerust eens kijken op www.evavzw.be, een organisatie voor en door veggies. Maar ook occasionele veggies zijn er welkom. Zij zijn trouwens de bezielers van Donderdag veggiedag. Wie zich inschrijft op hun nieuwsbrief krijgt elke donderdag een lekker receptje in zijn mailbox.

The minimalism game - part 2: geef je fifties-rok een beter leven

Dag 8 vandaag!
Zo gaat-ie goed! Nog geen gebrek aan inspiratie tot hiertoe.
Ik gooide wat rommel weg (ik houd blijkbaar alle beha's die ik ooit gehad heb bij) & maakte nog wat mensen blij met boeken.
Vandaag keek ik in mijn kleerkast & vond een heuse fifties-rok.

Maar ook hij zoekt een nieuwe thuis. Ik maakte hem een paar jaartjes geleden maar droeg hem nooit. Achteraf gezien leek hij mijn ding niet zo te zijn. Moest ik nu Olivia Newton-John zijn, dat had een ander paar mouwen geweest. Maar ondertussen ben ik nog steeds same old me, dus kan ik er beter iemand anders blij mee maken. :D
Dus, als iemand hem graag wil, ten alle tijde welkom! Ook om te komen passen. Ik zet een foto op facebook, want ik krijg hem hier voorlopig niet gepost & soms heb ik weinig geduld.

Ter info:
De lendenband komt redelijk hoog. De bijhorende riem heeft 2 breedtes: 68 cm en 74 cm. De achterlengte bedraagt 61 cm & hij gaat vrij breed open naar onder toe. Hij is volledig gevoerd en heeft een rits in de zijnaad.
Dus, komt dat zien! Komt dat zien!

the minimalism game

Aan al mijn vrienden, familie, collega's,
Aan alle andere mensen,
Aan alle ijsberen,
& aan alle poezen, honden en andere dieren die geschrokken zijn van het vuurwerk
Wens ik een zorgeloos 2015 in een goeie gezondheid!

& nu het dessert op oudjaar verorberd is en we even tevreden zijn met kleine leftovers, is het tijd voor goeie voornemens!
Ik ben al geruime tijd fan van de freecycle-beweging, maar misschien mag het deze maand ietsje meer zijn. Vorige week las ik in de standaard een artikel over 2 dappere reporters die zich waagden aan 'the minimalism game'. Had ik nog nooit van gehoord...

Hoe werkt het? Het concept is eenvoudig: je doet een maand lang elke dag het aantal van 'den-hoeveelste-ist-vandaag?' in spullen weg. Een serieuze opruimactie dus! Goed idee, want rommel in mijn huis, is rommel in mijn hoofd!
We zijn vandaag 2 januari, dus tot hiertoe is het easy-peasy. Gisteren gaf ik een pot notenpasta weg & vandaag schonk ik 2 boeken aan het goede doel (eigenlijk 5, maar voor het goede doel mag er wel valsgespeeld worden, ni?)

Benieuwd of ik tot aan de 31 geraak!