Soms vraagt een mens zich af, hoe we't in godsnaam overleven...
Deze wijze woorden van Gorki kwamen in mij op toen een gehaaste fietser mij trakteerde op een luidkeelse "godverdoeme" omdat ik met mijn brede fietskar niet onmiddellijk een borduur van 10 cm hoog opsprong om haar te laten passeren.
Ik besef dat fietskarren vervelend kunnen zijn voor de (elektrisch) fietsende medemens, maar ter mijner verdediging: er liep een voetganger langs mijn rechterkant die ik dan had moeten rammen én een paar meter verder was de borduur en de voetganger weg, alwaar ik zonder probleem wél opzij kon rijden.
Deze dame is een type-voorbeeld van wat ik hier vaak op de steenweg zie: opgefokte bestuurders, 's morgens op weg naar Leuven, 's avonds op weg naar de andere kant.
Op regenachtige dagen is de file altijd langer. Op dinsdagen is ze het langst. Op woensdagen zit iedereen vast achter de vuilkar. Op vrijdag wil iedereen zo snel mogelijk aan zijn weekend beginnen. En zo gaat het elke week opnieuw.
Mijn vraag aan de mensen die hier tweemaal daags zo passeren: vinden jullie dit nog leuk?
Ik denk het niet. Ik weet zelfs zeker van niet, want ik heb twee kinderen die 's morgens graag aan het raam zwaaien naar de voorbijgangers. Wie zwaait er terug? Niemand, behalve één enkeling op de bus. Verder echt helemaal niemand. Ik zie ook niemand lachen of met de radio meezingen. Alle blikken staren naar voor.
Waarom stoppen we niet massaal met ons zo te haasten?
Ik zeg nu niet dat we er vanaf nu maar onze klak naar moeten smijten, maar al dat gehaast helpt toch ook niet he?
Om dan opgefokt aan een drukke werkdag te beginnen, dat kan toch niet gezond zijn?
Misschien kunnen we een anti-haastdag invoeren, ergens midden in een week tussen dikketruiendag en werelddierendag. En als het meevalt, kunnen we het wekelijks doen! En we delen stickers en badges uit met een hangmat op waarop geschreven staat "mooi weer vandaag" of "vandaag geen gezeur, geen geklaag" of "vandaag geen stress in mijn maag".
En indien niet, willen jullie dan toch eens terug zwaaien naar mijn kinderen aan het raam?
