Onlangs las ik 'Identiteit' van Paul Verhaeghe, het boek met op de cover dus die kleine 'American girl'. De auteur schreef in het verleden reeds hele goede grotemensenboeken. Mijn verwachtingen waren hoog ingespannen!
Paul Verhaeghe maakt een schitterende analyse van onze hedendaagse malaise vanuit een maatschappelijke invalshoek. Hij wijst het neoliberalisme in onze samenleving aan als de schuldige en staaft zijn betoog met wetenschappelijk onderbouwde argumenten die hij ontleent aan oa de gedragsbiologie. Deugd doet het om als gewone werkmens eens gelijk te krijgen: het geld heeft het voor het zeggen en de meerderheid wordt uitgeperst als een zak citroenen die deze week in de aanbieding was in de carrefour. Soms moeten we het zeggen zoals het is...
Hij gebruikt er al eens moeilijke woorden voor, achter elkaar geplakt in moeilijke zinnen. Maar het is de moeite om je erdoor te worstelen!
De psychoanalytische achtergrond van waaruit hij kijkt wordt duidelijk gedragen door een berg van ervaring om u tegen te zeggen. Naar het einde van het boek toe, geeft de schrijver een richting aan, the way to go, om dit neoliberalisme dat hoe langer hoe meer ongeschikt is om in onze contreien te heersen, weg te jagen of op zijn minst gevangen te nemen en op een streng dieet te zetten.
Toch wil ik aan meneer Verhaeghe nog 2 dingen zeggen:
1. Als lid van de 'big brother'-generatie wil ik even melden dat ik het toch wat overdreven vind om te stellen dat niemand onder de jongeren over de kennis beschikt dat George Orwell met zijn gelijknamige boek eerst was en het ene mogelijk tot het andere heeft geleid. Het doet u eigenlijk een beetje klinken als een oude vent.
2. Naar mijn indruk geeft uw boek een pessimistische visie over wat ons te wachten staat. Ik ben er redelijk zeker van dat de 'grote meneren' in de 'grote bedrijven' niet plots gaan wakker liggen van het welzijn van zijn werkmieren tenzij diezelfde werkvloeronderdanen hen er toe dwingen. De revolutie komt al eens van onderen uit.
En ik ben misschien maar een simpele werknemer, grotendeels onwetend over het spel dat boven mijn hoofd wordt gespeeld, maar ik zie in mijn omgeving steeds meer initiatieven ontspringen die als tegenhanger van het neoliberalisme kunnen dienen. Dan bedoel ik die mensen die elke dag steeds meer 'nee' zeggen aan de overconsumptie, aan de prestatie-eisen en die voor zichzelf en anderen grote zorg dragen, die zich groeperen uit gezamenlijke interesse en hier onomwonden voor uit komen. Als tegengeluid voor de groeiende groep mentale problemen kan dit wel tellen denk ik.
Dit gezegd zijnde, blijft mijn conclusie dat het boek de moeite waard is om te lezen zodat het collectief bewustzijn kan groeien. Het zal de opwaartse revolutie zeker ten goede komen ;)
