Ik heb niet echt een rayon om recensies voor concerten in te plaatsen maar sta me toe vandaag toch eens een poging te wagen om te beschrijven wat ik meemaakte toen ik mezelf gisteren een avondje vrijaf van het mama-zijn gaf.
Gisterenavond ging ik naar een optreden van Moi Kochani. Voor zij die daar nog nooit van gehoord hebben: dit is een 18-hoofdig vocaal ensemble dat gisteren hun programma "Ladies s(w)ing Ladies" voorstelde. En we zullen het geweten hebben!
De aankondiging van het optreden luidde als volgt:
Moi Kochani swingt de pannen van het dak met haar nieuw liedjesprogramma. Songs van straffe madammen uit de 20-eeuw passeren de revue en worden soms lief en intiem, maar vooral met veel passie uitgevoerd door de s(w)inging ladies van Moi Kochani.
Kan je niet wachten om in levende lijve te zien hoe een politieagente, een kasteelvrouw en een godsdienstjuf samen s(w)ingen? Gewoon komen kijken!
De zaal zat vol, uitverkocht noemen ze dat. Het concept klonk veelbelovend. De verwachtingen lagen dus, om het nog zacht uit te drukken, hoog.
Stel het je voor: Het licht gaat uit, de spots aan en de dames komen op de scène. En daar staan ze dan, helemaal uitgedost, helemaal klaar. Al bij het aanbreken van de eerste noot, word ik omringd door warme stemmen die mij beloven dat hier en nu de goeie plek is om te zijn. En ze zingen: "You can't hurry love, no, you just have to wait". Kippevelmoment nr 1.
De Ladies stellen hun programma voor: vanavond draait het om straffe madammen doorheen de hele muziekgeschiedenis van de 20e eeuw (en ook een beetje 21e eeuw). Want dat het de muziek is dat deze dames aan elkaar bindt, is duidelijk. Perfect meerstemmig zingen zonder dirigent en zonder partituren, een kleinigheidje voor deze madammen :) (die vergeten stukjes tekst, daar weet ik niks van). En ineens het bewijs dat democratie onder vrouwen mogelijk is (waarmee ik niks slecht heb gezegd over mannen).
Er volgt een rustige piano-intro. Herkenning alom: Someone like you van Adèle. Ik houd even mijn hart vast, want dit is gewaagd! Een powerhouse van een vrouw, gaan deze engelenstemmetjes dit aan kunnen? Ik zeg u volmondig ja en beleef het zoveelste kippevelmoment. Als groep een lied zo kwetsbaar kunnen brengen zonder onderuit te gaan, daar moet je lef en talent voor hebben. Toegegeven, op één moment klinken de sopranen misschien iets te dominant waardoor het iets te braaf en iets te lief klinkt in vergelijking met Adèle. Maar wie ben ik om daar moeilijk over te doen als al de rest zo overweldigend straf klinkt. Feit is, hun versie van dit lied maakt indruk! Het blijft hangen en achteraf in de wandelgangen wordt erover gepraat.
En zo gaat het de hele avond verder. Het ene moment lijkt deze groep jonge vrouwen als één mama die me zachtjes in slaap wiegt om me vervolgens helemaal omver te blazen en me door merg en been te raken. Want zo diep kunnen en durven ze gaan. Ik moet soms tranen van ontroering wegslikken (jaja ik ben ne janker).
Maar dat maken ze dan weer goed door even een luchtiger lied in de zaal te gooien, zoals Rum & Coca Cola van The Andrew Sisters. Of een grappige bindtekst ter plekke brengen (eh Mieke).
Kortom, Ladies, het was om duimen en vingers van af te likken. Jullie hebben dit bijzonder goed gedaan. Bedankt voor de fantastische avond en ik hoop in de toekomst nog meer van jullie te kunnen smullen...
Rumour has it dat wie niet aanwezig was toch écht wel iets gemist heeft.
