Op 11 juni, exact één maand geleden en tevens exact één dag na de internationale ICP-awareness day, kwam mijn flinke zoon ter wereld. En belofte maakt schuld! Ik beloofde mijn wederhelft dat ik mijn ervaringen zou delen als bleek dat mijn dieet zou helpen om een mooie roze jongen af te leveren. & I did it! Na maanden van strikt dieet, lange en strenge controles & uren van wachten op bloedresultaten, hieronder mijn verhaal.
Maar eerst wat algemene informatie:
ICP, wasda?
Voluit: Intrahepatic Cholestasis of the Pregnancy. Een aandoening van de galwegen die in het derde trimester van de zwangerschap tot uiting komt. Doordat de algemene belasting op een hoogzwanger lijf verhoogt, kunnen de galwegen niet meer volgen en blijven galzuren circuleren in het bloed. Het is een eerder zeldzame aandoening, maar des te belangrijker om juiste informatie de wereld in te sturen! Onbehandeld kan ICP leiden tot vroeggeboorte en zelfs foetale sterfte. Best wel gevaarlijk dus.
Veel 'behandeling' is er echter niet: 1) het medicijn 'ursofalk' wat de boel hoogstens vertraagt en 2) de meest gebruikte oplossing: inductie. Einde zwangerschap, kind gered en moeder gered. Wat daarna volgt, hoort niet thuis onder gynaecologie maar pediatrie.
Wadoetda?
Jeuken! Heel erg jeuken! Vooral aan de handpalmen en voetzolen, maar verder ook over het ganse lijf. Krabben helpt niet. Je wordt er 's nachts wakker van en krabt je vel ervan open tot bloedens toe.
Verder zijn er geen andere specifieke symptomen. Een bloedtest waarbij de galzuren in het bloed worden gemeten, geeft uitsluitsel.
Wie meer wil lezen, is welkom op de website van
ICPcare.org, de belangenvereniging van alle 'Itchy Moms', opgericht in Amerika (alwaar ICP vaker voorkomt).
En nu het verhaal, in het kort (voor lange versies moet je op kraambezoek komen ;) ):
Oktober 2014: joepie, terug zwanger! 2 blije mensen maar tegelijkertijd ook een dikke knoop in de maag: wat nu! Gaat die ICP weer roet in't eten komen strooien? De vorige keer was het immers maar op het nippertje en had dan ook premature zorgen tot gevolg... Zijn wij nu zo stom om volledig bewust het risico te lopen dat het volledig misgaat? En nog zoveel andere vragen in onze hoofden...
De gynaecoloog klasseerde mij onder 'hoogrisico-zwangerschappen', wat betekent: controle, controle en nog eens controle.
Begin april 2015: stilaan werd het spannend. De eerste verhoogde galzuurwaarde meegedeeld. Aiai, paniek. Nu al! Week 28. Wij waren allesbehalve klaar om een prematuur van die aard het leven te schenken. Mijn hoofd draaide op volle toeren: is er nu niks dat ik kan doen? Ahah de website van ICPcare nog eens doornemen.
En dat is het mooie aan de mensheid: in barre tijden vind je altijd wel iemand die de juiste dingen aanreikt, ook al is het via internet. De ICP-groep bundelde alle ervaringen van 'itchy moms', ook wat zij uitprobeerden om het proces tegen te gaan. Dat leidde tot een uitgeschreven
dieet. Niks wetenschappelijk, niks medisch maar puur advies van de ene moeder aan de andere.
Een printje van deze voedingslijnen en een volgende controle bij de gynaecoloog later had ik groen licht: "proberen maar, kwaad zal het niet kunnen".
Dus weerde ik alle cafeïne, chocolade, geraffineerde suikers, bewerkte voedingsmiddelen, transvetten, koemelkproducten en alcohol (ja du-uh). Ik matigde alle verzadigde vetten en zuivelproducten (zoals geitekaas) en omarmde uitgebreid alle groenten en fruit, vis en gezonde oliën met elke dag een groot glas citroenwater.
Resultaat: mijn waarden fluctueerden tussen 5 en 12, wat toch vrij goed is aangezien mijn vorige zwangerschap afklokte op een waarde van 96. (vanaf 9 spreekt men van een afwijkende waarde.). Ik zette na 38 weken bang maar vastberaden afwachten een kerngezonde jongen op de wereld.
En dus doe ik nu aan spread-the-word-around!
Al wie ooit een krabbende, jeukerige zwangere vrouw tegenkomt, denk aan mij! En zeg haar dat het kan! Het is mogelijk om ICP gewapend te lijf te gaan, zonder medicatie, maar met veel zorg en aandacht voor je eigen lijf en wat je er precies instopt. Het bewijs ligt hier naast mij te ronken in een zalige slaap!
