Ik zeg het dikwijls aan mijn kinderen: "ooh jij bent mijn baby!", ook al horen ze dat niet graag en zijn het technisch gezien geen baby's meer, want de jongste is nu 2,5. Dus de babytijd is eigenlijk voorbij. En een nieuwe baby, dat zit er niet in. Daarvoor waren die twee vorige 'babytijden' te heftig.
Rondom mij zie ik ondertussen ontzettend mooie "derdekindjes" komen.
Het stemt mij toch even tot nadenken. Onlangs las ik er in Flow een opiniestukje over. Eén zinnetje bleef me bij: "Ik zou willen dat ik een derde kindje wil, maar ik wil het niet".
Dat is exact wat ik er van denk. Er is nog plaats aan tafel, maar goh wat ben ik blij dat ik niet meer alles met mijn linkerhand moet kunnen.
Of elke nacht 6 keer moet opstaan (een tweetal keer op regelmatige basis is nog steeds meer dan genoeg).
Of een hele kabas moet meesleuren vol pampers, reservekledij, bavetjes en papjes.
Of rap op zoek moet gaan naar een tetradoek omdat er aan de deur wordt aangebeld en er een baby aan de borst hangt.
En zo kan ik nog wel door gaan. Nee nee, voor mij is het eigenlijk welletjes geweest. Zeker omdat er in onze situatie ook nog een aantal medische complicaties bij komen kijken. Die zijn voor mij van doorslaggevend belang.
En toch voelt het ergens als een afscheid aan.
Van een fase.
Van een ideaalbeeld dat ik als kind had.
Van een grote tafel vol vrolijke bordjes voor hongerige kindjes met blozende kaakjes van het buitenspelen.
Maar een aantal zaken stemmen mij wel vrolijk.
Zo wil ik ooit op reis gaan naar de Amerikaanse westkust. En dat zal ik dan doen mét mijn kroost, die netjes in een huurauto past. En als ik later kleinkinderen heb, zal ik er nooit superveel hebben waardoor ik met hen allemaal tegelijk naar zee kan.
En wat betreft die plaats aan tafel, die vullen wij intussen met vrienden, familie en hun kinderen. Daar wordt mijn (moeder)hart alleen maar warmer van ;)
Pistolekesdate iemand? :D
En zo kan ik nog wel door gaan. Nee nee, voor mij is het eigenlijk welletjes geweest. Zeker omdat er in onze situatie ook nog een aantal medische complicaties bij komen kijken. Die zijn voor mij van doorslaggevend belang.
En toch voelt het ergens als een afscheid aan.
Van een fase.
Van een ideaalbeeld dat ik als kind had.
Van een grote tafel vol vrolijke bordjes voor hongerige kindjes met blozende kaakjes van het buitenspelen.
Maar een aantal zaken stemmen mij wel vrolijk.
Zo wil ik ooit op reis gaan naar de Amerikaanse westkust. En dat zal ik dan doen mét mijn kroost, die netjes in een huurauto past. En als ik later kleinkinderen heb, zal ik er nooit superveel hebben waardoor ik met hen allemaal tegelijk naar zee kan.
En wat betreft die plaats aan tafel, die vullen wij intussen met vrienden, familie en hun kinderen. Daar wordt mijn (moeder)hart alleen maar warmer van ;)
Pistolekesdate iemand? :D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten