En we hebben weer eens boeken gelezen!
En het ging weer over eten!
Maar het waren geen kookboeken...

1) SMAAK van Kathy Mathys

Een boek om duimen en vingers bij af te likken! Oh wat heb ik van dit boek gesmuld! Het is zoals de eerste framboos in den hof, de chocoladeschilfers op de slagroom van de cappuccino en dat onverwachte vleugje kaneel in de appelcake op zondag!
Voor al wie van eten houdt en van mooie zinnen: Het laat je dromen en mijmeren. Een mooi samenspel van taal en likkebaarden. Echt iets voor mij!
Het boek handelt over alles wat met smaak te maken heeft of er aan gelinkt kan worden. Persoonlijke smaak-verhalen worden afgewisseld met voorbeelden uit de literatuur en wetenschappelijke weetjes, gemixt in een harmonieus geheel.

Voor wie verder overtuigd wil worden: nog een voorsmaakje van een stukje dat me is bijgebleven:
"Diep vanbinnen hebben we allemaal herinneringen aan onze oertaart. Dat is de taart waarmee alles begon, de taart waarmee we alle andere vergelijken." Alle blauwe M&M's nog aan toe! Ik heb er ook één: die van mijn moemoe op zondag, versierd met chocolaatjes en zilveren balletjes op een laagje herinneringen aan gezellige dagen met blauw Delfts servies aan een veel te kleine salontafel. "Den tijd" dat kindertjes nog koffie mochten drinken...

En om af te sluiten met Mathys' eigen woorden:
"... En als dat eten dan ook nog eens beschreven is in woorden die zo mooi zijn dat je ze aan de wasdraad wilt hangen om de zon erdoorheen te laten schijnen, dan ben ik voldaan."
I rest my case. Dit boek is gedoemd om opnieuw op mijn nachtkastje te belanden!


2) ZOUT, SUIKER, VET van Michael Moss

Een heel ander kaliber. Niks zeemzoete dromerigheid, maar pure realiteit. Het marketingmonster achter de voedingsindustrie in zijn blootje op tafel.
Moss volgde jarenlang de grote voedingsbedrijven in Amerika. In zijn boek volgt het verslag van deze queeste. Hij legt uitgebreid The Coca Cola Company, Kraft, General Foods, Philip Morris ed onder de loep. Dat zij en masse gebruik maken van zout, suiker en vet is algemeen geweten, maar ze doen ons bovendien geloven dat hun producten nog wel meevallen en verdienen er bergen geld mee.

Misschien vertelt Moss mij in grote lijnen niks nieuws, maar toch blijf ik verontwaardigd als ik lees wat de producenten van bewerkte voedingsmiddelen kunnen en durven. Moss brengt zijn verhaal nochtans op een niet-beschuldigende noch aanvallende manier. Hij legt nuances als hij de betrokken voedingstechnologen of CEO's aan het woord laat en ik was verrast te ontdekken dat er binnen de bedrijfsmuren toch enig geweten te bespeuren valt. Maar de conclusie blijft helaas wel dezelfde: de multinationals weten heel goed wat ze doen en hoe ze dat moeten doen. En zolang de overheid dit niet aan banden legt en wij de betreffende producten als zoete broodjes blijven binnenspelen, zal er weinig veranderen.
Een ware eye opener!

t